Paul

Welkom op deze ceremonie ter ere van het afscheid van Irene, die wij allemaal zo goed kennen. Jarenlang heeft zij gevochten voor haar leven om bij haar gezin te kunnen blijven, des te harder is het besef dat het uiteindelijk niet is gelukt. Maar haar doorzettingsvermogen is een voorbeeld voor ons gezin en de andere familie en vrienden.

Bij de voorbereiding van de ceremonie, het verzamelen van de adressen bleek hoeveel mensen er in onze omgeving bestaan die belangrijk voor ons zijn. De bizarre gebeurtenissen in de wereld van de laatste tijd en de effecten daarvan op zelfs deze ceremonie zijn groot. Het maakte de beslissing om het klein te houden makkelijk, want het zou anders heel groot zijn geweest. Irene was een geliefd persoon, niet alleen in haar directe omgeving maar ook in haar werk en sociale netwerk.

Ze is uiteindelijk overleden na een moeilijke laatste periode, die ze echter bewust wilde meemaken en onder controle wilde houden tot op het laatste moment. Irene overleed op 18-03-2020, op de dag dat Nadya 18 zou zijn geworden, en de cijfers van deze datum zijn identiek aan Nadya’s geboortedag.

Zelfs na haar overlijden wist ze ons nog direct te raken door een ballon te laten bezorgen met troostende woorden.

Een kort maar fantastisch leven, en een onuitwisbare indruk, dat is wat ik, Thomas, Isabel en Denise willen benadrukken in deze dienst, en niet de laatste 7 jaren van ziekte en behandelingen, hoewel ook deze periode vele mooie momenten kende.

We zullen Irene herdenken zoals ze was: lief, zorgzaam, intelligent, mooi en onmisbaar!

Bij deze bijeenkomst hoort ook muziek, want Irene hield van muziek.

U zult horen Africa van Toto, dat symboliseerde voor Irene vrijwel haar hele leven de liefde die ze voelde voor dit continent, dat ze gelukkig vele keren, in augustus 2020 samen met ons mocht bezoeken. In 2016 hebben we dit lied live kunnen horen.

U gaat Need You Now horen van Lady Antebellum. Dit lied hoorden wij heel vaak als we in Frankrijk, van ons huis daar naar Gap reden, met name als we van de Col de Bayard afdaalden naar de stad. Het heet dan ook het Gap-lied voor ons en ook dit hebben we live gehoord.

U gaat De Weg horen, dit lied van Guus Meeuwis heeft zij de laatste week genoemd, en we hebben er samen naar geluisterd – de teksten spraken haar enorm aan.

Het mooiste lied vandaag is van Denise – zelf geschreven, begeleid op keyboard en heel mooi gezongen.

En tenslotte FlickR van Nial Hioran. De teksten van die lied symboliseren zo sterk hoe wij ons voelden, met name in de laatste weken.

Tijdens onze katholieke trouwviering in 1998 kozen wij een tekst van Khalil Ghibran als thema en dat doe ik nu weer: “And ever has it been known that love knows not its own depth until the hour of separation.”

Willemien

Lieve Paul, Thomas, Isabel, Denise, Frans, Tonny, Mieke en verdere aanwezigen,

Ik zal iets vertellen uit de tijd dat Irene nog bij ons woonde.

Irene werd geboren op 26 mei 1971 in het Diaconessenhuis in Eindhoven. Wat waren we blij.
Irene was een grote sterke baby, die de hele dag huilde in het ziekenhuis en even later ook thuis. Maar ze was toen al sociaal. Ze stopte met huilen ’s-avonds om 7 uur en sliep dan door tot de volgende ochtend.

Als ik haar in badje deed ging ze zo te keer, dat ze bijna uit bad sprong. Tot ik haar eerst de helft van haar flesje gaf, dan was het goed. We kwamen erachter dat ze gewoon steeds honger had. Het door de deskundigen voorgeschreven menu was veel te weinig voor haar.

Als baby was ze al erg ondernemend. Rustig in de kinderwagen liggen deed ze niet. Nee, ze krabbelde overeind en lag dan met haar hoofd buitenboord rond te kijken. – Het was toen een hype om baby’s in buikligging te leggen.

Praten deed ze al heel vroeg. En ze had van die eigen woorden. Zelf, bijvoorbeeld dat was “zevvel” Irene zevvel! Ze wou al heel vroeg alles zelf doen, Zevvel!, Bij ons is dat een gevleugeld woord geworden.

Jan vroeg of hij de tekst voor deze toespraak zou schrijven. Nee, zevvel!

Even later kon je niet meer met haar naar buiten komen of ze riep tegen iedere man van boven de dertig: Opa!

Het was een mooie tijd in Riethoven: Peuterspeelzaal, kleuterschool (met een witte en een zwarte Liesbeth) en lagere school. Met veel vriendinnetjes uit de buurt en van school. Irene vond alles prachtig.

In de derde klas zijn we naar Weert verhuisd. Geen probleem. Irene had meteen al de eerste dag Monique Wolthuis bij zich. Ze zijn de hele lagereschooltijd vriendinnen gebleven, samen met veel anderen.

In Weert hadden wij toen een nogal apart huis. De schoolkinderen hadden bedacht: Zo rijk als bij Van Dijk. Irene en Frank vonden dat niet leuk.

In die tijd werkte ik op de woonwagenkampschool in Weert. Dat gaf weer aparte mogelijkheden. Zo konden we in de keuken van die school bij verjaardagsfeestjes pannenkoeken bakken. We konden sporten in de gymzaal. Irene en Frank deden mee met het schaaktoernooi met de kampkinderen.

Op vakantie gingen we in die tijd met een vouwcaravan. Zo gingen we ook naar Duitsland, de Hunsrück, naar Idar-Oberstein. Een leuke vakantie. Tot we op een morgen wakker werden met bijna een halve meter water in de voortent. Alles dreef rond. Dat was dus inpakken en wegwezen.

Als troost mochten wij dat jaar het huis van Ome Toon aan de Maas in Mook, als vakantiehuis gebruiken. Daar viel me in, dat er ook een lerarenvereniging bestond, die aan woningruil voor vakantie deed “Intervac”. Die Ome Toon is overigens de pastoor, die Irene en Frank en Thomas en Isabel en Denise heeft gedoopt en het huwelijk van mij en Jan en van Irene en Paul heeft ingezegend. En die de uitvaart van Nadya en Vincent heeft geleid. Hij viert binnenkort zijn 60-jarig priesterschap.

Met woningruil via Intervac gingen wij het jaar daarna naar Londen. Irene en Frank vonden het prachtig. De ruilers hadden de tafel vol gelegd met informatie. Drie weken lang gingen we iedere dag alles bezichtigen en shoppen.

Het jaar daarop gingen we naar Lund in Zweden. Idem dito. Ik zie Irene nog door Lund lopen, daags voor het vertrek naar huis. Zo jammer dat de vakantie voorbij was.

En zo hebben we samen Stockholm, Swansea in Wales, Wenen en Cagliari op Sardinië bezocht. Hier is de reislust van Irene begonnen. Maar goed ook, want Paul heeft dat nog erger.

Intussen zat Irene al lang en breed op de middelbare school. Ging ook prima. Saillant détail: Irene kreeg het tweede jaar Grieks van Mijnheer van de Hout. Jan had hem voor Grieks gehad op 5 gym.

Ze had er een heel goede tijd en het VWO-diploma werd in een ruk gehaald. Een van haar vriendinnen uit die tijd is nu ook hier: Chantal, vriendin in goede en slechte tijden.

Er is zoveel te vertellen over Irene. Zo was ook heel muzikaal. Ze speelde blokfluit en later dwarsfluit.

Sport, daar deed ze ook aan: tennis en om goed weerbaar te worden: judo en jiujitsu, bij Sportschool Vorstenbosch. En daar heeft ze haar eerste en enige liefde leren kennen: Paul.
Na het VWO ging Irene naar Tilburg om economie te studeren. Eerst een jaar op en neer. Toen ging ze in Tilburg samenwonen met Paul. En de rest kan Paul zelf vertellen.

Nog even dit: Nu er een eind is gekomen aan het leven van Irene wil ik mijn waardering uitspreken voor Paul. Zeven jaar leven met zo een zieke vrouw. Dag en nacht voor haar klaar staan, daarbij werken en het gezin op een goede manier draaiende houden, ik geef het je te doen.

Ook veel waardering voor Thomas, Isabel en Denise. Natuurlijk deed mama heel veel, om voor jullie het leven zo goed mogelijk te laten doorgaan. Ja, jullie mogen gerust trots zijn op zo’n mamma. Maar even goed werd er van jullie meer gevraagd dan in normale omstandigheden. En dat hebben jullie samen met Pappa wel zelf opgebracht.

Mamma was trots op jullie. Ga vooral zo door, nu mamma er niet meer is. Dat is het mooiste wat jullie voor haar kunnen doen. Jullie “zevvel”.

Paul

Deze ode aan Irene is deels in 2017 en deels in 2020 geschreven.

We zijn geschokt. Als verdoofd ervaren we als gezin de laatste weken de gebeurtenissen en het onwerkelijke besef dat het voorbij is, dat ons gezin niet meer compleet is. We troosten ons met de gedachte dat je bij alle toekomstige beslissingen en gebeurtenissen een grote rol zal blijven spelen. Dat neemt niet weg dat het onvoorstelbaar en onaanvaardbaar is dat je er fysiek niet bent. We hebben geprobeerd zoveel mogelijk van je mee te nemen en op te slaan om onze nieuwe werkelijkheid aan te kunnen. Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat ik niet weet hoe moeilijk het zal zijn om mijn morele kompas en steun en toeverlaat en soul mate te moeten missen.

Het is onwerkelijk.

Ik heb er moeite mee om een afscheidsrede te geven gericht aan iemand die je niet meer kan horen. Vandaar dat ik ter gedachtenis aan Irene een stuk voorlees dat ik nog aan haar heb laten lezen. Een van de eerste nachten in maart 2017 dat we beseften dat het nu echt niet meer goed zou komen en Irene ziek, verdrietig, ellendig en wanhopig was omdat ze ons gehechte gezin moest gaan verlaten ben ik naast haar gaan liggen, tussen de draden door en sloeg mijn armen om haar heen en zei dat we onze ogen dicht moesten doen en dat we samen aan de hand van onze herinneringen alles gingen herbeleven. Op die manier hebben ons leven en geluk samen nog eens meegemaakt waardoor voor ons allebei een soort van serene rust ontstond en waardoor je eindelijk weer eens een rustige nacht had. Ik zou jullie willen vragen om uw ogen te sluiten en samen met mij te proberen deze momenten te herbeleven.

Weet je nog dat we, ik 18 jaar en jij 15 jaar, op het verjaardagsfeest van Peter, onze gezamenlijke jiu jitsu kennis en vriend van mij, aan de praat raakten en de hele avond in een zweem voorbij ging en het voornamelijk ging over onze dromen om te reizen? Dat ik je kaarten stuurde toen ik op interrail door Europa reisde? Dat ik je dan eindelijk in september van ‘87 vroeg om mee te gaan naar een film, wederom na zachte drang van Peter?

Uiteindelijk gingen we op 28 september, onze datum, samen naar de kermis. Jij vertelde me dat je zweefde en voor mij gold hetzelfde. En na enkele keren ontstond er iets dat is uitgegroeid tot de band die we nu hebben. Ik was net begonnen met studeren en jij zat in de laatste jaren van je VWO. Zoals alles nam je dat heel serieus en was er voor mij in het begin naar mijn idee veel te weinig tijd. In het weekend, en op de donderdagavond als ik je ophaalde van de Super in Boshoven waar je werkte. De enige keer in ons samenzijn dat we onderling een echt meningsverschil hadden was in deze beginfase, waarin ik vond dat ik je te weinig zag en het jou daarom beter leek te stoppen maar zoals ik van je hoorde, je vader je overhaalde om dat niet te doen. Daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar.

Nadat je jouw VWO met goede cijfers haalde en je economie ging studeren in Tilburg, waar ik toevallig ook studeerde, zijn we gaan samenwonen in de Boomstraat 230. De eerste jaren studeerden we daar samen en na een tijdje kwam ook jouw nichtje Saskia naast ons wonen.

Toen ik dreigde af te studeren kwam de dienstplicht en was de oplossing simpel – we moesten trouwen voor de wet. Zoals jij bent zei je meteen ja, en togen we met de vaders en moeders naar het stadhuis van Tilburg om tijdens het gratis uurtje te trouwen. Er was slechts een conditie – er moest nog een keer een echt feest en huwelijk komen.

Tegen de tijd dat jij ook afstudeerde in economie, in het bijzonder gericht de gezondheidzorg en stage ging lopen bij de NZA, en daarna ging werken bij de VVAA, zochten we een huis in het westen van het land en het werd Gouda. Ons eerste eigen kleine huisje aan de Gortmolenerf 35. Al snel zochten we iets anders en kwamen we uiteindelijk eind ’97 terecht in ons huis in Waarder. En in ‘98 trouwden we dan uiteindelijk voor ons gevoel “voor het echt”, met het huwelijk in de Moeselkapel in Weert en een groot feest in de Pandoer in Asten, gevolgd door een huwelijksreis in stijl.

En in het jaar 2000 voltrok zich het eerste grote wonder – de geboorte van Thomas. Een nieuwe fase brak aan en het lukte ons. Min of meer natuurlijk groeiden we in onze rol als ouders, daarbij natuurlijk ondersteund door onze gezamenlijke ouders. In die periode kwam ook Mieke in ons leven, die ons zoveel rust en comfort bracht als oppasmoeder en er altijd was en is tijdens mooie en moeilijke momenten.

Onze eerste grote uitdaging voltrok zich voor en tijdens de geboorte van Nadya, die uiteindelijk slechts 15 dagen leefde. Uit de wijze waarop we dit konden oppakken bleek hoe goed onze band is, en natuurlijk met hulp van Mieke en de ouders zijn we hier goed doorheen gekomen.

In 2003 diende ons tweede grote geluk zich aan: Isabel. Na een turbulente start werd ook zij in ons leven opgenomen. De tweede crisis was de onverwachte dood van mijn broer Vincent – dat was voor mij ontzettend moeilijk maar je trok me daar op magistrale wijze doorheen. En een derde groot geluk diende zich aan: in 2006 werd Denise geboren en was het gezin compleet. Een prachtig gezin, in mijn objectieve ogen. Door de kinderen ontstond een druk ritme, met school, sommige weekeinden naar Waalre en Weert, naar de judo rijden met Thomas en Isabel, hockeytraining en wedstrijden van Isabel en Denise.

Je had wel moeite om alles naar jouw mening 100% goed te krijgen en de combinatie werk - privé viel je soms enorm zwaar omdat je alles goed wilde doen. In de hoop een betere balans te krijgen zette je je langdurige dienstverband bij Rabobank om naar Achmea. Maar ook dat bleek een zware baan en het typeert je dan ook wel dat je toen het echt te gek werd en je zelfs lichamelijk problemen kreeg, je baan op te zeggen en ook voor jezelf te beginnen. Uiteraard met groot succes want je kon al vrij snel weer bij diverse opdrachtgevers aan de slag als consultant op het gebied van zorginkoop – en iedereen herkende jouw kwaliteiten.

In 2008 kochten we een huis in de Franse Alpen, midden in jouw favoriete type landschap, de bergen – als klein ankerpunt in onze toekomstdromen. Het is een jaarlijks ritueel geworden om te gaan skiën, eerst met oppas van de ouders en later samen met ome Frank.

In 2013 werd je ziek. Dit is een zeer zware en soms bijna allesoverheersende periode in ons leven geweest maar ik heb oprechte bewondering hoe je alles positief, optimistisch en gelaten hebt ondergaan, allemaal in het belang van ons gezin. Het is voor een buitenstaander vaak niet goed te zien maar je hebt zoveel ellende meegemaakt en toen het vrij snel in 2015 zeer ernstig terugkwam, ben je positief als altijd gebleven en heb je gevochten als een leeuw tegen een vijand die niet is te verslaan.

2015 was ook het jaar dat Dexter in ons en jouw leven kwam – wij dachten altijd dat je vanwege je allergie geen hond zou kunnen verdragen maar wat heeft Dexter plezier in je leven gebracht – jullie zijn de beste vrienden geworden en het is fantastisch dat je ook nog thuis bij hem hebt kunnen zijn.

2020

We zeggen vaak tegen elkaar dat we in 2017 een generale repetitie hebben gehad. Als ware het een wonder kwam je er doorheen. Nadat je het AVL verlaten had met een complete darmverlamming, om thuis te overlijden, herstelde je bijna wonderbaarlijk.

Maar missen we nu niet iets? Begon het in 1987 niet met een urenlang gesprek over reizen? Jazeker, we zijn in staat geweest om onze dromen die zich al openbaarden tijdens het feestje van Peter te realiseren, en hoe. Van avontuurlijke trektochten door Afrika en Australië, tot reizen met en naar Inge en Geraldo in Brazilië, met Manfred en Petra naar Alaska, Met Peter een Kitty nar Marokko en Oman, lange rondreizen door Mexico, Amerika… en nog mooier, we zijn dit kunnen blijven doen met de kinderen, vanaf hun jongste jaren … waaronder driemaal letterlijk om de wereld gevolgen en vele andere reizen naar alle continenten.

Direct na de eerste fase van je ziekte zijn we naar Hawaii gegaan, tijdens de rustige tussenperiode naar Australië en toen bekend was dat het niet meer goed kwam ook nog naar je geliefde Zuid Afrika en Canada. In 2017, vlak voor de crisis, zijn we met Mieke en Arie afgereisd naar Noorwegen en daar is het gelukt om noorderlicht gezien. Dat was het enige wat je kon bedenken dat je nog zou willen zien, na lang nadenken. Na je wonderbaarlijke herstel in 2017 zijn we in staat geweest nog naar de US te gaan, naar ons eigen stukje Frankrijk en zelfs afgelopen zomer nog, tussen de behandelingen door, naar jouw favoriete Afrika, Mauritius en Reunion, voor een fantastische vakantie met ons gezin samen.

Voor jou was er geen echte bucketlist meer – gewoon omdat wij als sinds lang voordat dit woord was uitgevonden bezig waren met het vervullen van onze dromen.

Het was een fantastische reis, Irene, en je hebt een grote invloed gehad op mijn leven en dat van vele anderen en ik had het voor geen goud willen missen. Het is veel te kort en het gemis voor ons zal bijna ondraaglijk zijn, maar ik weet ook dat je alleen maar wenst dat het goed met ons zal blijven gaan. Gelukkig hebben we tijd gehad om goed en langdurig te praten, in het ziekenhuis en tijdens je dagen thuis, zodat ik genoeg bagage heb om Thomas, Isabel en Denise’s goede start in het leven te blijven continueren, en ik zal hulp accepteren dus maak je daarover vooral geen zorgen.

U kunt uw ogen nog even dichtlaten of weer sluiten en laten we even luisteren naar een van Irene’s favoriete liedjes.

Chantal

Lieve allemaal,

En toen was het stil….

Na 35 jaar vriendschap is het stil geworden. 35 jaar, die begonnen toen we 13 waren en onze levenspaden elkaar kruisten in de 2e klas van het VWO. Als echte puber hartsvriendinnen doorliepen we samen de jaren van de middelbare school. We gingen op tienertoer en samen op jiu jitsu. Gelukkig dat we de behoefte voelden om heel stoer te worden, want daaruit volgde de ontmoeting tussen Irene en Paul en had ik een eersterangs zitplaatsje waar vandaan ik jullie liefde kon zien opbloeien.

35 jaar waarin we lief en leed met elkaar deelden. We waren getuige op elkaars huwelijken en we zagen elkaars kinderen opgroeien. Maar er waren ook dieptepunten waaronder het overlijden van Vincent en Nadya.

De laatste jaren werd ons contact nog intensiever door de ziekte die het leven van Irene meer en meer ging beheersen. Er ontstond een jarenlange uitwisseling van eerst vele emailberichten en daarna whatsapp berichtjes. Het moeten er bij elkaar duizenden geweest zijn.

Tot 18 maart…toen viel het stil….

Irene was een ‘niet zeuren, maar doen’ type. Eentje die zich zelf liever in allerlei bochten wrong, dan dat ze een afspraak of belofte niet nakwam. Ze genoot van het samen zijn met haar gezin tijdens de vele reizen. Van een afstandje vroeg ik me weleens af waar ze toch de energie vandaan haalde om letterlijk met drie kleine kinderen weer eens de wereld rond te vliegen. Ze deed het gewoon. Ze was een echte doorzetter die zelf niet graag op de voorgrond wilde staan, maar ondertussen bergen verzette.

Ook tijdens de laatste jaren hoorde je haar nauwelijks klagen. Als ze al mopperde in ons berichtenverkeer dan was het om praktische zaken zoals bijvoorbeeld dat haar broeken niet meer pasten toen het vocht in haar buik ging toenemen. Elke suggestie van mijn kant om dan maar te investeren in ook een paar wat grotere broeken werden in eerste instantie resoluut van de hand gewezen. Dat was zonde van het geld en was echt niet nodig. Het paste precies bij wie ze was.

Het leven moest de laatste jaren zoveel mogelijk normaal doorgaan, de ziekte mocht er zo min mogelijk invloed op hebben. Tot bijna letterlijk op het laatste moment dacht ze nog aan anderen en aan praktische zaken, bijvoorbeeld dat haar sterven zo onhandig getimed was vanwege de komende toetsweken en tentamens. En hoe het moest met de wiskunde bijles (beiden gaan goed komen hoor!). Niet klagen over haar situatie was zo kenmerkend voor haar dat ik gelijk wist dat het einde in zicht was, toen ze in onze berichten opeens aangaf dat het allemaal misschien toch wel te zwaar werd.

Gelukkig zijn er vele mooie herinneringen. We nemen ze mee, gaan ze koesteren en met elkaar delen.

Maar eerst is het nog vooral wennen aan de stilte…

Thomas

Lieve mamma,

Ik wil je even laten weten dat we overmand zijn door verdriet maar tegelijkertijd ontzettend trots op je zijn. De manier waarop jij jouw ziekte hebt aangepakt, geaccepteerd en doorstaan, geeft ons heel veel kracht om het feit dat je er niet meer in persoon bent, te kunnen verwerken en om te zetten in iets positiefs. Voor ons gaat dit onderliggende gevoel van positiviteit het ontstellende gemis compenseren en gaan we volledig voor een zonnige toekomst, samen met pappa, Isabel en Denise, hoewel het verdriet nu nog overheerst.

Achteraf koester ik de herinnering dat we vaak samen aan school zaten te werken, wat mij echt heeft geholpen. Je onuitputtelijke drive was onnavolgbaar, maar het heeft me achteraf gezien enorm geholpen. Maar dat geldt voor allerlei kleine en grote dingen die ik mijn hele leven zal meenemen. Niet in de laatste plaats de reizen die we over de gehele wereld hebben gemaakt. Ik herinner me onze geweldige reizen naar Namibië en Australië, waar we met ons gezin in jeeps door de woestijn en tussen de dieren reden. Nooit was het leven beter.

Mamma, ik wil je voor alles danken dat je mij hebt gegeven en hoop dat je in mij zal voortleven, want dan komt het goed.